| تفسیر قرآن مقام معظم رهبری(46): اهمیت دادن به کار در جوامع اسلامی | ||||||
|
گروه سیاسی: رهبر معظم انقلاب در ادامه جلسه بیست و ششم تفسیر قرآن خود، به تبیین اهمیت دادن به کار در جوامع اسلامی پرداختند.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ایران (ایکنا) رهبر معظم انقلاب اسلامی، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در جلسات تفسیر قرآن خود به تبیین واژه‌های بنیانی و آیات کلام‌الله مجید می‌پردازند. این خبرگزاری با عنایت به رسالت قرآنی خود بر آن است تا بصورت سلسله‌وار نظرات معظم‌له را در موضوعات مختلف قرآنی به مخاطبین خود ارائه دهد. متن ذیل، نظرات ایشان پیرامون اهمیت دادن به کار در جوامع اسلامی است که در ادامه جلسه بیست و ششم تفسیر ایشان بیان شده است؛ حالا اینکه می‌بینید فرضاً جوامع اسلامی به کار اهمیت نمی‌دهند، اینها اسمشان اسلامی است، اما این اهمیت ندادن اسلامی نیست، یا جوامع غربی و یا مثلاً اینکه جامعه‌ی ژاپن برای نفس کار اهمیت قائلند، آنها جوامع غیر اسلامی هستند، لکن این حرکت و این صفت و اخلاق‌شان، صفت و اخلاق دینی و اسلامی است یا اینکه می‌بینید مثلاً یک محقق مسلمان و یک عالم، یا دانشمند مسلمان، برای اینکه علم خود، و دانش خود و فکر خودش را مصرف کند، بفکر این است که از این راه چقدر پول در خواهد آورد؟ فرضاً اگر یک پزشکی است که به جای اینکه برود در آزمایشگاه پزشکی یا در مرکز تحقیقات پزشکی بنشیند و تحقیقات پزشکی بکند، همان دو ساعت، 3 ساعت را مثلاً در مطب خودش می‌گذراند، چون درآمد این 2 ساعت مطابق چند برابر درآمدش در آزمایشگاه است. و لذا طبیعی است که یک چنین جامعه‌هایی که یک چنین انسان‌هایی دارند، به جایی نمی‌رسند.
اما فلان محقق غیر مسلمان به جای اینکه برود از معلومات خودش پول بسازد و استفاده‌های پولی ببرد، می‌رود در آن اطاق و پستوی تاریک و گرم و ناراحت خانه‌ی خودش می‌نشیند و شروع می‌کند، مثلاً روی فلان پدیده‌ی طبیعی کار و مطالعه می‌کند و با عشق ورزیدن به او یک دانشی و یک کشف بزرگی را به انسانیت عرضه می‌کند. این خصلت و این گذشت از راحتی زودگذر و به اصطلاح کوتاه مدت، یک صفت اسلامی و دینی است که حالا اتفاقاً آن انسان غیرمسلمان به این صفت آراسته شده و این صفت را به کار بسته و این صفت است که آن اثر را می‌بخشد. این خصلت‌های خوب انسانی را همه‌ی ادیان به مخاطبان خودشان توصیه کرده‌اند که بعضی از ملت‌ها بعلت شرایط تاریخی و حاکمیت‌های بد و شرایط جغرافیائی و مسائل گوناگونی که دارند از این خصلت‌ها به دورند، ولو اینکه اسمشان هم مسلمان است یا متدین به دینی هستند، ولذا طبیعی است که اینها از آثار این خصلت‌ها خوب بهره نخواهند برد، اما بعضی از انسان‌ها و بعضی از جوامع دیگر که بعلت شرایط جغرافیائی و شرایط تاریخی و وضع حکومت‌ها در دنیا برایشان پیش آمده، اینها این خصوصیات را پیدا کرده‌اند. فرض کنید فشاری که در جنگ جهانی دوم به ملت ژاپن وارد آمد، این ملت را آنچنان متحول کرد که به دنبال پیشرفت‌ها رفتند و به پیشرفت‌های علمی رسیدند.
فشارهای جنگ مثلاً ملت‌هایی را به کار وا می‌دارد. فشار گرسنگی ملت را به کار وا می‌دارد. تشویق دولت‌ها ملت را به کار وا می‌دارد و همه‌ی این عوامل موجب می‌شود تا این صفات در بعضی از ملت‌ها رشد کند و در بعضی از ملت‌ها رشد نکند و این اختصاص ندارد به اینکه این ملت دین دارد یا نه. این صفات، صفات دینی است و آن ملتی که اینها را ندارد، ولو اعتقاد دینی هم داشته باشد، اما از دین‌داری به همین مقدار کاستی دارد نمی‌شود او را یک ملت دین‌دار دانست. بنابراین این بشارت دادن انبیاء بشارت دادن به یک زندگی راحت و یک آینده‌ی توأم با همه‌ی زیبائی‌های بشری و انسانی با به کار بستن همه تعلیمات دینی است و نقطه مقابل مرحله‌ی انذار یعنی ترساندن از یک زندگی‌ی سخت و دشوار به خاطر به کار نبستن، تعالیم دینی و آموزش‌های دینی و استفاده نکردن از راهنمائی‌های دین و عمل نکردن به آنهاست که از جهات مختلف زندگی‌ی سخت دنیوی در انتظارشان هست. البته اگر کسی از این پیغمبر پیروی نکند و رسالت او را هم نپذیرفته باشد، اما عقل خودش را قاضی قرار بدهد و به بعضی از این تعالیم که بفهمد درست است عمل بکند، همان سود را در دنیا خواهد برد و این یک بخشی از انذار و تبشیر است. |
